Perspektywa - Sleeping Dogs

Dzisiaj w końcu mam okazję zaprezentować coś nowego - Perspektywa. To nowy dział w którym każdy może, pisząc do mnie, przedstawić swoją perspektywę na niekoniecznie nowy temat w branży gier. W tym wypadku Dżon Riczytello postanowił rzucić trochę swojego światła na Sleeping Dogs.

Wei Shen.

Jestem Wei Shen i kupiłem sobie najładniejszy garnitur.

Wyglądam nieźle i własnie przewiozłem "Szybką Sandrę".

WeiShen to nieskomplikowana postać. Na tle wielu epickich postaci, misternie konstruowanych przez

wirtuozów budowania fabuły w tytułach z najwyższej półki, Wei to "facet w białych skarpetkach".

Bioshock, Heavy Rain czy choćby Assassin’s Creed stoją na półce od Sleeping Dogs tak od siebie

dalekiej jak twórczość Woody Allena od najnowszych Fast and Furious.

Jednak, z uwagi na długą przerwę, w podążaniu przeze mnie za fabułą jakiejkolwiek gry od czasów

Uncharted 3, Wei okazał się całkiem sympatyczny.

Zauroczył mnie. Jego altruizm, dwubiegunowa uczciwość, klarowność w pobudkach postępowania,

w połączeniu z bezkompromisową silną „łapą” i „kocimi” ruchami w walkach z hordami wrogich

członków Yakuzy sprawił, że „siermiężna lekkość” fabuły Sleeping Dogs stała się całkiem zjadliwa.

Przyciski Six-Axisa dawno nie były tak nadużywane jak w najciemniejszych zaułkach Hong Kongu,

portowych dokach, na szczycie potężnych wieżowców, czy w zakamarkach nocnych klubów.

Wokół mnie toczą się losy różnych postaci. Do stopnia ich złożenia nie będę nawiązywał, bo wciąż

leżymy na półce obok Vina Diesela.

Postacie są po prostu OK. Pozwalają mi wciągnąć się w rozwój i treść fabuły. Powiedzieć, że są

nietuzinkowe, to jak powiedzieć o ekipie z Kac Vegas, że jest epicka, choć jest, ale nie w ujęciu sensus

stricto.

Pandrew, Teng, Winston i jego zabójcza mamusia, Jackie, Sonny, Vincent czy Uśmiechnięty Lee nie

czynią ze SD GTA, ale pozwalają na - w moim przypadku - cztery intensywne wieczory przyjemnego

grania.

Grając w SD czujesz, że to nie GTA, choć do tego segmentu aspiruje. Grając w SD czujesz, że to nie

slasher, choć niekiedy walki potrafią być niezwykle widowiskowe.

Możesz kupić ubranie, okulary, zegarek, garnitur, czy koszulkę w stylu Reserved. Kupujesz

samochody, podrywasz laski i chodzisz na masaże. Czyż powyższe zdanie nie jest

manifestem „lekkości” Sleeping Dogs?

Niech będzie, SD takie jest i mi odpowiada, bo tworzy pewną alternatywę pomiędzy tytułami Woody

Allena i Rambo. Tworzy szarą strefę, którą tak bardzo kocham.

Lubię ambitne pozycje, lubię nawet te z przerośniętym ego. Śmieję się z tych najsłabszych, choć

czasem skoro się śmieje, muszę na nie patrzeć. Wei dał mi solidną porcję średniej jakości odczuć,

które jednak były mi potrzebne pomiędzy tytułami AAA i CCC.

Wei i jego przygoda w Hong Kongu byli przede wszystkim niezobowiązujący, a co za tym idzie, dla

przeciętnego samca w dzisiejszych czasach bardzo atrakcyjni i niech to stanowi pointę dla każdego,

kto zechce wydać te ca 80 zł w mid-price za pół-GTA.